Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lipsku

UZASADNIENIE

Horyzont Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł w dniu 29 lutego 2024 roku /data wpływu do Sądu/ pozew przeciwko R. P. z żądaniem zapłaty kwoty 62.980,62 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto domagało się zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu wskazało, iż przedmiotowa wierzytelność wynika z umowy o kartę kredytową C. zawartej między Bankiem (...) S.A. a pozwanym w dniu 26 marca 2009 roku. Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, w szczególności z obowiązku terminowej spłaty zadłużenia. Pożyczkodawca dnia 19 października 2020 roku wypowiedział przedmiotową umowę. Następnie w dniu 19 czerwca 2023 roku w drodze umowy cesji wierzytelności zbył przysługującą mu wierzytelność na rzecz Horyzont Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności Fundusz Inwestycyjny Zamknięty – powoda w niniejszym postepowaniu. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się: kwota 58.380,39 zł tytułem wierzytelności, 4.600,23 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od niespłaconego kapitału od dnia 20 czerwca 2023 roku do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Powództwo jest następstwem pozwu o to samo roszczenie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, umorzonym w dniu 20 grudnia 2023 roku przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie. /pozew z uzasadnieniem k. 3-5/.

Postanowieniem z dnia 25 czerwca 2024 roku Sąd zawiesił postępowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 177§1 pkt. 6 w zw. z art. 139 ¹§2 kpc, które zostało podjęte w dniu 14 października 2024 roku i ustanowiono dla nieznanego z miejsca pobytu pozwanego R. P. kuratora w osobie adwokata M. S.. /postanowienie k. 144, 154, zarządzenie k. 154/.

Kurator dla nieznanego z miejsca pobytu R. P. nie uznał powództwa i wnosił o jego oddalenie i zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu swojego stanowiska podniósł, iż roszczenie jest bezpodstawne, powód nie udowodnił istnienia i wysokości roszczenia oraz daty jego wymagalności. Z przedłożonych dokumentów w żaden sposób nie wynika by pozwany zawarł umowę o kartę kredytową. Większość załączonych przez powoda dokumentów stanowią jedynie kserokopie niepoświadczone za zgodność z oryginałem, z których w żaden sposób nie wynika zobowiązanie pozwanego. Nadmienił, iż brak jest dokumentu wskazującego jednoznacznie na wysokość dochodzonego roszczenia tym bardziej, iż kwota wskazana w pozwie różni się od kwot wskazanych w kopiach załączonych dokumentów. Nadto z przedstawionych przez powoda dokumentów nie wynika by umowa o kartę kredytową została skutecznie wypowiedziana. /odpowiedź na pozew k. 162-165/.

W toku dalszego postępowania powód podtrzymał uprzednio zajęte stanowisko procesowe w sprawie. /pismo powoda k. 174-175/.

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 27 marca 2009 roku pozwany R. P. zawarł z Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o kartę kredytową C.. Na podstawie zawartej umowy bank oddał do dyspozycji pozwanego środki pieniężne w formie odnawialnego limitu kredytowego w umówionej wysokości oraz wydał kartę. Pozwany zobowiązał się do spłaty swoich zobowiązań i wykorzystanego limitu wraz z należnymi opłatami, prowizjami i innymi należnościami wynikającymi z umowy. Pozwany miał możliwość dysponowania środkami pieniężnymi do wysokości przyznanego limitu 10.000 zł. Przedmiotowa umowa została zawarta na okres 12 miesięcy i podlegała automatycznemu przedłużeniu na kolejne okresy 12 miesięcy. Pozwany zobowiązał się do spłaty zadłużenia z tytułu wykorzystanego limitu kredytowego w miesięcznych okresach rozliczeniowych, przy czym posiadacz karty był zobowiązany do dokonywania spłat co najmniej minimalnej kwoty spłaty w wysokości wskazywanej w wyciągu. Bank był uprawniony do pobierania opłat i prowizji, które zostały określonego w Tabeli Opłat i Prowizji, pozostałe zaś zapisy mogące mieć zastosowanie do umowy znajdowały się w regulaminie. W przypadku w szczególności: a) nieuregulowania w pełni dwóch wymaganych minimalnych spłat limitu kredytowego, b) naruszenie przez klienta istotnych postanowień umowy, c) przekroczenie limitu kredytu, d) utraty przez klienta zdolności kredytowej do spłaty kredytu, e) zaprzestania prowadzenia przez bank działalności bank zastrzegł sobie prawo pisemnego wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia. Wypowiedzenie poprzedzone powinno być pisemnym wezwaniem do zapłaty zaległych spłat w terminie 7 dni (§15 umowy). /umowa o kartę kredytową k. 6/.

W związku z utrzymującą się zaległością na rachunku karty kredytowej w dniu 9 września 2020 roku Bank (...) S.A. wezwał pozwanego do zapłaty należnej kwoty w łącznej wysokości 2.744,57 zł w terminie 14 dni od otrzymania przedmiotowego wezwania oraz poinformował o zablokowaniu karty kredytowej. Następnie pismem z dnia 19 października 2020 roku wypowiedział pozwanemu umowę o kartę kredytową C. z zachowaniem 2- miesięcznego terminu wypowiedzenia oraz wezwał do zwrotu wykorzystanego kredytu w karcie wraz z odsetkami, opłatami i prowizjami. /pismo k. 50, wypowiedzenie umowy k. 51/.

W dniu 19 czerwca 2023 roku została zawarta umowy przelewu wierzytelności pomiędzy Bankiem (...) S.A. z siedzibą w W. a Horyzont Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Przedmiotową umową objęta była również wierzytelność przysługująca bankowi w stosunku do pozwanego R. P. z umowy nr (...). /umowa przelewu portfela wierzytelności k. 72-85, załącznik nr 1 k. 86, zaświadczenie o zapłacie ceny k. 90/.

Powód pismem z dnia 18 lipca 2023 roku zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności z tytułu karty kredytowej nr (...) dokonanej przez bank i wezwał go do spłaty wymaganych należności w łącznej wysokości 60.371,91 zł w terminie do dnia 1 sierpnia 2023 roku. Następnie pismem z dnia 20 lipca 2023 roku Bank (...) w W. zawiadomił pozwanego o umowie sprzedaży wierzytelności na rzecz Horyzont Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. /zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 21, pismo k. 58/.

Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie dokonał zapłaty żądanej kwoty. /bezsporne/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów w postaci niepoświadczonych za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kserokopii dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania. Powyższym dokumentom Sąd dał wiarę w zakresie, w jakim przyczyniły się do rozstrzygnięcia.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i jako takie podlegało oddaleniu w całości.

Przedmiotowe roszczenie powód wywodził z umowy o kartę kredytową z dnia 27 marca 2009 roku zawartej pomiędzy pozwanym a poprzednikiem prawnym powoda Bankiem (...) S.A z siedzibą w W..

Przepis art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U.2024.1646) stanowi, iż przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

W ocenie Sądu, brak jest podstaw do kwestionowania zawarcia przez pozwanego z Bankiem (...) S.A. umowy o kartę kredytową. Jak wskazano powyżej, powód przedłożył na powyższą okoliczność umowę z dnia 27 marca 2009 roku, opatrzoną podpisami pozwanego i osoby uprawnionej do działania w imieniu banku (umowa k. 6). Bezsporne jest również, że dnia 19 czerwca 2023 roku powód zawarł z Bankiem (...) S.A. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem była między innymi wierzytelność pozwanego.

Mimo powyższego zdaniem Sądu powołana przez powoda umowa o kartę kredytową może w najlepszym razie dowodzić jedynie istnienia stosunku prawnego pomiędzy stronami, natomiast nie świadczy o powstaniu zaległości, a w szczególności wysokości tej zaległości.

Przede wszystkim należało stwierdzić, że powód nie udowodnił, że istniały podstawy do rozwiązania umowy w drodze jednostronnego oświadczenia woli, a także nie wykazał, że umowa została skutecznie wypowiedziana a co za tym idzie, że dochodzona przez niego wierzytelność jest wymagalna.

Zgodnie z umową o korzystanie z karty kredytowej, pozwany był zobowiązany do spłaty kwoty nie mniejszej niż minimalna kwota do zapłaty wskazanej w wyciągu rachunku karty kredytowej w terminie podanym na wyciągu (§4 pkt. 2 umowy). Jednakże powód nie przedstawił wiarygodnego dokumentu, który wskazywałby czy pozwany istotnie uchybił postanowieniom umowy i w jakim zakresie, jeżeli tak to jak przedstawiało się zadłużenie pozwanego, a w konsekwencji, czy zachodziły podstawy do wypowiedzenia umowy. Co prawda zostały dołączone przez stronę powodową wydruki komputerowe w postaci wyciągów z rachunku karty kredytowej (k. 7-49), jednakże na wydrukach tych widnieje numer karty 4402xxxxxx9891 i rachunku o nr (...), zaś na pozostałych dokumentach (wezwanie do zapłaty, wypowiedzenie umowy, cesja wierzytelności) numer karty 5125xxxxxxxx9515 oraz nr rachunku (...). Nadto żadnej z tych kart nie można powiązać z przedmiotową umową o kartę kredytową bowiem w jej treści nie znajduje się jakikolwiek numer karty. Co więcej przedstawione wydruki nie zostały opatrzone żadnym podpisem i z tego względu nie sposób ustalić wystawcy tego dokumentu. Wydruki te rzecz jasna nie zostały również uwierzytelnione. Wobec powyższego nie stanowią one wiarygodnego dowodu, z którego w sposób nie budzący wątpliwości wynika zadłużenie pozwanego. Zaś w pierwszej kolejności powód zobowiązany był wykazać, w jaki sposób wyliczył żądaną pozwem kwotę.

W §15 przedmiotowej umowy zastrzeżono, iż w przypadku: a) nieuregulowania w pełni dwóch wymaganych minimalnych spłat limitu kredytowego, b) naruszenie przez klienta istotnych postanowień umowy, c) przekroczenie limitu kredytu, d) utraty przez klienta zdolności kredytowej do spłaty kredytu, e) zaprzestania prowadzenia przez bank działalności bank miał prawo do wypowiedzenia umowy z zachowaniem 30- dniowego okresu wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia umowy pożyczkodawca ma prawo dochodzić od klienta zwrotu całości niespłaconej kwoty całkowitej do zapłaty. Z tym, że w przypadku nieuregulowania w pełni dwóch wymaganych minimalnych spłat limitu kredytowego bank ma prawo wypowiedzieć umowę po uprzednim wezwaniu klienta do zapłacenia zaległych kwot w terminie nie krótszym niż 7 dni od doręczenia wezwania.

Należy mieć na uwadze, że wypowiedzenie jest prawem kształtującym, które jest realizowane poprzez oświadczenie złożone drugiej stronie umowy - art. 61 kc, zgodnie z którym oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Z uwagi na szczególne skutki jakie ze sobą niesie, a które prowadzą do zerwania pomiędzy stronami węzła obligacyjnego, uznać należy, że zgodnie z art. 60 kc zachowanie takie nie powinno pozostawiać żadnych wątpliwości co do prawidłowości jego złożenia.

Mając na uwadze powyższy przepis koniecznym okazało się ustalenie, czy doręczenie korespondencji – oświadczenia o wypowiedzeniu umowy z dnia 19 października 2020 roku zostało dokonane w sposób, który umożliwił pozwanemu zapoznanie się z jego treścią. W ocenie Sądu, dowodem wywiązania się przez stronę powodową z obowiązku złożenia pozwanemu oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w sposób przewidziany w art. 61 kc jest wyłącznie zwrotne potwierdzenie odbioru.

Wprawdzie powód w poczet materiału dowodowego przedłożył pismo, w którym zawarł „wypowiedzenie umowy o kartę kredytową C.”, noszące datę 19 październik 2020 rok, jak również pismo datowane na dzień 9 września 2020 roku wzywające do zapłaty wymagalnych kwot. Jednakże w tym zakresie nie przedstawił dowodu ich doręczenia pozwanemu. Powód w żaden sposób nie udowodnił by pozwany otrzymał wcześniejsze wezwanie do zapłaty, by mógł ustosunkować się do jego treści, czy też spełnić jego żądanie. Zaś dopiero spełnienie w/w warunków uprawniało pożyczkodawcę do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Co prawda powód do akt przedłożył dowód nadania pisma z dnia 19 października 2020 roku nie mniej jednak biorąc pod uwagę, iż przesyłka adresowana była na inny adres ( (...)) niż wskazany w umowie kredytu ( (...)) wątpliwe staje się doręczenie przedmiotowej przesyłki. Z tych też względów, wypowiedzenie przez powoda przedmiotowej umowy o kartę kredytową z dnia 19 października 2020 roku należy uznać za nieskuteczne. Nawet gdyby przyjąć, iż powód uzyskał uprawnienie do wypowiedzenia umowy, to zważyć należy, iż 2 - miesięczny termin wypowiedzenia rozpoczynał bieg dopiero w chwili jego doręczenia i w żaden sposób nie upływał dnia 29 grudnia 2020 roku (jak wynikało z treści pozwu złożonego w elektronicznym postępowaniu upominawczym). Wprawdzie Sąd podziela pogląd, iż wezwanie do zapłaty lub wypowiedzenie umowy jest jedynie prawem wierzyciela, ale skoro z niego skorzystał to fakt ten powinien udowodnić.

W tym zakresie zauważyć wymaga, iż powód w rzekomym wypowiedzeniu umowy o kartę kredytową z dnia 19 października 2020 roku nie określa kwoty całkowitej jaką będzie musiał zwrócić pozwany w razie rozwiązania umowy tylko wzywa do zapłaty zadłużenia w wysokości 5.283,01 zł, zaś w niniejszy pozwie określa ją już na 62.980,62 zł. Podnieść należy, iż Sąd nie mógł również zweryfikować wysokości przedmiotowego roszczenia w oparciu o inne dokumenty bowiem powód nie przedstawił Regulaminu czy też Tabeli Opłat i Prowizji, które stanowiły integralną część przedmiotowej umowy. Podkreślić należy, iż kwota należności głównej dochodzona przez powoda tj. 54 937,92 zł, wśród dokumentów lub ich kopii przedłożonych przez pełn. powoda, widnieje jedynie na wykazie wierzytelności przejętych w ramach przelewu wierzytelności (k.86). Kwota powyższa powiązana została z numerem umowy kredytowej lub rachunku dłużnika (...) ( co jednak nie zostało doprecyzowane). Powód jednakże nie przedstawił żadnego dokumentu lub jego kopii pozwalającej na jej zweryfikowanie. Przedłożone przez powoda wyciągi z rachunku karty kredytowej dotyczą karty o numerze (...) (k. 7-49) i nie sposób powiązać ich z rachunkiem objętym cesją. Wezwanie do zapłaty (k. 50) i wypowiedzenie umowy (k. 51) mogą wskazywać na numer karty wskazany w załączniku do przelewu wierzytelności, jednakże zawarty jest niepełny numer karty której dotyczy (5125xxxxxxxx9515), nie zgadzają się też kwoty, których zwrotu żądał pierwotny wierzyciel (są ponad 10 – cio krotnie niższe). Reasumując, stwierdzić należy, że na podstawie dokumentów zaoferowanych przez powoda Sąd nie miał możliwości wyliczenia wysokości należności głównej, ani wysokości odsetek.

Marginalnie wskazać wymaga, iż większość dowodów przedłożonych w tym zakresie przez stronę powodową w toku postępowania stanowiła dokumenty w postaci niepoświadczonych za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kserokopii. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem kserokopia jako dokument jest dowodem, ale co do zasady słabym i mało wiarygodnym. Sąd może wprawdzie na podstawie takiego dowodu dokonywać ustalenia faktów, ale należy sformułować postulat ostrożności w ocenie wiarygodności i mocy dowodowej takiego dokumentu. Ocena takiego dokumentu musi uwzględniać wnioski płynące z zasad doświadczenia życiowego i logiki. Kserokopie powinny zatem zostać uznane za wiarygodnie odzwierciedlające wynikające z nich fakty na przykład w sytuacji, gdy przeciwnik procesowy te fakty przyznaje albo przynajmniej im nie zaprzecza, a okoliczności sprawy nie wskazują na inne, odmienne fakty. Może być tak również wtedy, gdy uzyskanie przez stronę oryginału, wypisu albo odpisu dokumentu nie jest możliwe (również przy udziale sądu). W innym przypadku – zwłaszcza, gdy przeciwnik procesowy kwestionuje wiarygodność dokumentu w postaci kserokopii, tym samym domaga się przedstawienia oryginału dokumentu (względnie jego uwierzytelnionej kopii) – właściwie nie można uznać, że fakt, który kserokopia odzwierciedla, został udowodniony z wystarczającą mocą. Bowiem zgodnie z art. 129 kpc gdy strona powołuje się w piśmie na dokument, powinna złożyć jego oryginał na żądanie przeciwnika jeszcze przed rozprawą. Strona, która nie realizuje ww. obowiązków, a także strona, które decyduje się dowodzić swojego roszczenia wyłącznie kserokopiami, musi się liczyć z negatywnymi skutkami swego zaniechania (działania), które mogą polegać na negatywnej ocenie ich mocy dowodowej i wiarygodności przez sąd.

Przypomnienia wymaga, że dla rozstrzygnięcia o zasadności żądania pozwu, Sąd musi dysponować stosownymi danymi i informacjami. Zadaniem powoda w procesie jest więc wykazanie wszystkich przesłanek odpowiedzialności kontraktowej, tym bardziej, że powód reprezentowany był przez zawodowego pełnomocnika. W myśl ogólnych zasad postępowania cywilnego strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 kpc mogą być przedmiotem dowodu. Ponadto z treści art. 232 kpc wynika, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Na powodzie spoczywa więc ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie pozwu. Reguły rozkładu ciężaru dowodu, stosowane przez Sąd w fazie wyrokowania, mają fundamentalne znaczenie dla dokonania prawidłowej oceny wykonania przez każdą ze stron obowiązku dowodzenia w zakresie przesłanek uzasadniających roszczenie lub zwalniających stronę pozwaną od konieczności jego spełnienia. Obowiązkiem Sądu jest ustalenie, czy strona inicjująca proces wykazała okoliczności faktyczne, których zaistnienie determinuje możliwość jego skutecznego wpisania (subsumcji) w odpowiednią podstawę prawną. Jeśli ustalenia takiego dokonać nie można, to fakt ten samoistnie niweczy zasadność powództwa i to niezależnie od tego, czy pozwany z kolei udowodnił podstawy faktyczne przyjętej linii obrony czy też nie (tak wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 października 2012, I ACa 510/12, LEX Nr 1237866). Jeżeli zaś materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 roku, I ACa 1320/11, LEX Nr 1108777). Wykrycie prawdy przez sąd ogranicza się w zasadzie do: przeprowadzenia dowodów zgłoszonych przez strony, bowiem na nich spoczywa ciężar dowodu (art. 6 kc), zasada prawdy materialnej nie może bowiem przekreślać kontradyktoryjności procesu, gdyż ciężar wskazania niezbędnych dowodów spoczywa przede wszystkim na stronach procesowych. Działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu niewskazanego przez stronę jest dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 10 kwietnia 2013 roku, III AUa 1468/12, LEX Nr 1311941).

W niniejszej sprawie nie było żadnych podstaw do działania przez Sąd z urzędu, ani tym bardziej do zastępowania strony powodowej. Nie bez znaczenia jest również to, że w sprawie pozwany ma przymiot konsumenta, który przeważnie jest podmiotem o słabszej pozycji. W istocie rzeczy to zaniechania strony powodowej doprowadziły Sąd do konkluzji o nieudowodnieniu poddanego pod osąd roszczenia, co w ostatecznym rezultacie przełożyło się na oddalenie powództwa.

Wprawdzie powód przedłożył pewne dokumenty, jednakże okazały się niewystarczające. Strona powodowa zamiast nakreślenia jasnego i klarownego obrazu wydarzeń poprzestała jedynie na pewnych jego namiastkach, które nie pozwalały należycie odtworzyć losów zobowiązania zaciągniętego przez pozwanego. Powód, jako nabywca wierzytelności winien dysponować całością dokumentacji związanej z nabytą wierzytelnością i jako profesjonalista w swej dziedzinie, winien wykazać to w postępowaniu sądowym.

Reasumując pomimo tego, iż powód wykazał fakt zawarcia umowy to brak było podstaw do dochodzenia od niego wymaganego roszczenia, albowiem braki w zakresie dowodów uniemożliwiają Sądowi merytoryczną weryfikację wysokości i wymagalności dochodzonej pozwem należności, tym samym powództwo podlegało oddaleniu, o czym w punkcie I – szym wyroku.

W punkcie II-gim wyroku Sąd przyznał kuratorowi ustanowionemu dla pozwanego w osobie adwokata - na podstawie §1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 9 marca 2018 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz.U.2018.536) w zw. z §2 pkt. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie – wynagrodzenie w kwocie 2.656,80 zł, w tym 469,80 zł tytułem podatku od towarów i usług.

Dnia 14 lutego 2025 r. SSR Jacek Kowalski

Z/ odpis orzeczenia wraz z uzasadnieniem doręczyć pełn. powoda.

Dnia 14 lutego 2025 r. SSR J. K.