Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lipsku

UZASADNIENIE

Dnia 10 czerwca 2025 roku (data stempla pocztowego) Horyzont Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności (...) Zamknięty w W. wniósł przeciwko S. Z. pozew z żądaniem zapłaty kwoty 4 569,97 z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto domagał się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych oraz kwoty 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazało, iż przedmiotowa wierzytelność wynika z umowy o kredyt ratalny zawartej między (...) Bank (...) S.A., a pozwanym w dniu 29 września 2023 roku o nr (...)- (...). Pozwany nie wywiązał się z warunków umowy, w szczególności z obowiązku terminowej spłaty zadłużenia. Kredytodawca dnia 6 maja 2024 roku wypowiedział przedmiotową umowę. Następnie w dniu 20 listopada 2024 roku w drodze umowy cesji wierzytelności zbył przysługującą mu wierzytelność na rzecz Horyzont Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności (...) Zamknięty w W. – powoda w niniejszym postepowaniu. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się: kwota 3 177,68 zł tytułem niespłaconego kapitału, 220,09 zł tytułem odsetek ustawowych za opóźnienie od niespłaconego kapitału, 63,05 tytułem odsetek karnych, 1006,25 zł tytułem kosztów naliczonych przez Bank oraz kwota 102,90 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych za opóźnienie naliczonych przez powoda od niespłaconego kapitału w wysokości 3177,68 zł od dnia1 listopada 2024 roku. Powództwo jest następstwem pozwu o to samo roszczenie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, umorzonym w dniu 24 marca 2025 roku przez Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie sygn. Nc-e 253301/25. /pozew z uzasadnieniem k. 3-5/.

W dniu 16 czerwca 2025 roku tutejszy Sąd wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 101/25, w którym uwzględnił żądanie pozwu w całości i zasądził dochodzoną w sprawie kwotę wraz z kosztami procesu. /nakaz zapłaty k. 96/.

S. Z. z zachowaniem ustawowego terminu złożył sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu swojego stanowiska wskazał, iż nie zgadza się z żądaniem powoda i nie będzie uczestniczył w rozprawie. Z treści złożonego przez niego pisma można wysnuć wniosek, iż zarzuca powodowi brak zdolności sądowej do wytoczenia powództwa /sprzeciw k. 100/. W piśmie z dnia 2 lipca 2025 roku (skierowanym pierwotnie do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie) podniósł natomiast szereg uwago o charakterze politycznym dotyczącym Banku, z którym zawarł umowę kredytu ratalnego, wskazał na niezasadne obciążenie o kosztami prowizji w wysokości 1000 zł, odsetkami w kwocie 480 zł oraz prowizją ogólną w wysokości 50 zł. /pismo procesowe k. 103-104/

W odpowiedzi na powyższe pismo powód podtrzymał swoje stanowisko. /pismo procesowe k.113/

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 29 września 2023 roku S. Z. zawarł z (...) Bank (...) S.A. umowę kredytu ratalnego o numerze o nr (...)- (...). Kredyt związany był z zakupem chłodziarko – zamrażarki (...) w sklepie (...) s.c. Sklep (...) w L., będącym równocześnie pośrednikiem kredytowym. Przedmiotowa umowa została zawarta na czas do dnia 20 listopada 2025 roku. Pozwany zobowiązany był do spłaty 26 rat kapitałowo – odsetkowych w wysokości po 184,09 zł zaś ostania rata w wysokości 184,17 zł Kredytobiorca był zobowiązany do zapłaty Bankowi prowizji za czynności przygotowawcze w wysokości 1 046,50 zł, której spłata została rozłożona na 26 rat miesięcznych. Całkowita kwota do zapłaty przez Kredytobiorcę wynosiła 4 786,42 zł w tym odsetki umowne w wysokości 440,92 zł, prowizja oraz całkowita kwota kredytu. Całkowita kwota kredytu w wysokości 3 299 zł została w całości przekazana sprzedawcy towaru - T. (...)” s.c. Sklep (...) w L../umowa k.67-69/

W związku z utrzymującą się zaległością w dniu 8 kwietnia 2024 roku (...) Bank (...) S.A. wezwał pozwanego do zapłaty wymagalnego kapitału wraz z odsetkami w kwocie 941,68 zł w terminie 14 dni od otrzymania przedmiotowego wezwania. Następnie pismem z dnia 6 maja 2024 roku wypowiedział pozwanemu umowę o kredytu z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia oraz wezwał do zwrotu wykorzystanego kredytu w karcie wraz z odsetkami, opłatami i prowizjami. /pismo k. 70, wypowiedzenie umowy k. 71/.

W dniu 20 listopada 2024 roku została zawarta umowy przelewu wierzytelności pomiędzy (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. a Horyzont Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W.. Przedmiotową umową objęta była również wierzytelność przysługująca bankowi w stosunku do pozwanego S. Z. z umowy nr (...). /umowa przelewu portfela wierzytelności k. 13-22, załącznik nr 1 k. 23-24, zaświadczenie o zapłacie ceny k. 270/.

Powód pismem z dnia 16 grudnia 2024 roku zawiadomił pozwanego o cesji wierzytelności z tytułu umowy kredytu ratalnego o numerze o nr (...)- (...) dokonanej przez Bank i wezwał go do spłaty wymaganych należności w łącznej wysokości 4 511,71 zł w terminie do dnia 30 grudnia 2024 roku. /zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 72-75/.

Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie dokonał zapłaty żądanej kwoty. /bezsporne/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów w postaci niepoświadczonych za zgodność z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika kserokopii dokumentów przedłożonych przez stronę powodową w toku postępowania. Powyższym dokumentom Sąd dał wiarę w zakresie, w jakim przyczyniły się do rozstrzygnięcia.

Ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnych rozważań zebranego materiału nie nasuwa żadnych wątpliwości, autentyczność nie była też kwestionowana przez pozwanego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Przedłożone przez powoda do akt sprawy dokumenty mające wykazywać okoliczność zawarcia przez strony umowy kredytu wskazują, że umowę tą zakwalifikować należało jako kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt. 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U.2023.1028) oraz art. 2 ust.1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U.2020.287).

Odpowiedzialność pozwanego względem powoda wynika z art. 3 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim z dnia 12 maja 2011 r. Zgodnie z powołanym przepisem przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenie konsumentowi. Ponadto zgodnie z treścią art. 78a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe przepisy ustawy stosuje się do umów kredytu i pożyczki pieniężnej, zawieranych przez bank zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, w zakresie nieuregulowanym w tej ustawie.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny legitymacji procesowej powoda. Nie ulega wątpliwości, iż dany podmiot, aby móc wystąpić w procesie w charakterze strony, musi być podmiotem do tego właściwym, tzn. musi posiadać szczególną kwalifikację pozwalającą na wystąpienie z danym powództwem właśnie przez niego (czynna legitymacja procesowa) bądź przeciwko niemu (bierna legitymacja procesowa). Sprawa dotycząca określonego stosunku prawnego z jednej strony nie może być wszczęta przez jakikolwiek podmiot, lecz jedynie przez podmiot określony, któremu służy do tego uprawnienie. Z drugiej zaś, powództwo musi być również skierowane wobec podmiotu właściwego. O istnieniu czy braku legitymacji procesowej decyduje prawo materialne na podstawie podanego w pozwie stanu faktycznego.

W ocenie Sądu zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy był wystarczający do wykazania, iż nabyła ona ze skutkiem prawnym wierzytelność wobec pozwanego wynikającą z umowy kredytu o nr (...)- (...), tym samym posiada legitymację procesową czynną. Powód złożył do akt sprawy umowę cesji wierzytelności z dnia 20 listopada 2024 roku wraz z załącznikiem nr 1, zawierającym wykaz wierzytelności objętych umową cesji wraz z oświadczeniem o zapłacie ceny zakupu wierzytelności. Osoby podpisane pod umowami cesji wierzytelności były prawidłowo umocowane do reprezentacji stron tych umów.

Wprawdzie dokument stanowiący wykaz wierzytelności nie został złożony w formie kompletnej, ale pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności przysługującej wobec pozwanego. Nie może budzić wątpliwości, że na potrzeby przedmiotowego procesu koniecznym było jedynie wykazanie, iż umowa cesji przenosiła tę konkretną wierzytelność stanowiącą źródło żądania powoda. Odnośnie zaś przedłożonego dokumentu oczywistym pozostaje, że dla jego waloru dowodowego nie ma znaczenia sposób jego anonimizacji w odniesieniu do innych wierzytelności, istotnym jest bowiem, że dokument ten został podpisany w formie elektronicznej przez osoby zawierające umowę cesji, co zdaniem Sądu jest wystarczające do stwierdzenia jego autentyczności.

Przypomnienia wymaga, że zgodnie z dyspozycją art. 509§1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. Jest to jedynie zmiana podmiotowa stosunku zobowiązaniowego. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy przelewu, wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest zatem wskazanie stron tego stosunku, świadczenia, jak również jego przedmiotu. Umowa przelewu może być w zasadzie zawarta w dowolnej formie. Jedynie art. 511 kc stanowi, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony.

W ocenie Sądu, powód należycie wykazał swoją legitymację procesową. Złożone do akt dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż przejście wierzytelności miało miejsce, wynika z nich bowiem kiedy i pomiędzy jakimi stronami doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, wobec kogo wierzytelność przysługiwała, jakie było źródło jej powstania oraz jaka była wysokość zadłużenia pozwanego w dacie nabycia wierzytelności przez powoda. Podobnie nieuzasadniony był zarzut pozwanej związany z brakiem uiszczenia ceny nabycia wierzytelności. Zauważyć należy, że umowa cesji wierzytelności jest umową konsensualną, a jej skuteczność prawna nie jest uzależniona od spełnienia przez cesjonariusza obowiązku zapłaty ceny nabycia wierzytelności. Kwestia wzajemnych rozliczeń między stronami umowy cesji wierzytelności nie ma znaczenia na gruncie przedmiotowej sprawy. Nie jest warunkiem skutecznego zawarcia umowy cesji wierzytelności zapłata ceny w wykonaniu tej umowy. Umowa cesji może być także zawarta pod tytułem darmym (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 20 września 2013 r., sygn. akt VI ACa 398/13). Z powyższych względów zgłoszony przez pozwanego zarzut uznać należy za całkowicie nieskuteczny.

Będąca źródłem dochodzonego w niniejszej sprawie roszczenia umowa (...) była umową kredytu w rozumieniu art. 69 ustawy prawo bankowe z dnia 29 sierpnia 1997 roku, gdyż spełniała wszelkie warunki niezbędne do uznania umowy za umowę kredytu, przewidziane w przedmiotowym przepisie. Co istotne pozwany (kredytobiorca) w toku postępowania nie podważał okoliczności zawarcia z poprzednikiem prawnym powoda przedmiotowej umowy, faktu wypłacenia mu wskazanej w umowie kwoty oraz nie kwestionował faktu, że nie dokonał spłaty kredytu.

Jak stanowi art. 74c ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 z późn. zm.) w przypadku gdy kredytobiorca spóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych od doręczenia wezwania. Równocześnie w treści tegoż wezwania bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Przytoczona regulacja prawna stanowi minimum gwarancji w zakresie poinformowania kredytobiorcy, który popadał w zwłokę o możliwości wystąpienia z wnioskiem o zastosowanie procedury restrukturyzacji zadłużenia. Powyższe wymagania zostały spełnione przez poprzednika prawnego powoda /k.70/

Sąd pragnie w tym miejscu podkreślić, że przedmiotowa kwestia stanowiła również przedmiot omówienia w licznych orzeczeniach Sądu Najwyższego. Z rzeczonej judykatury SN płynie jednoznaczny wniosek, zgodnie z którym wypowiedzenie umowy o kredyt będące uprawnieniem kształtującym banku, prowadzącym do zakończenia nawiązanego stosunku prawnego, bez dochowania wymaganych warunków, może prowadzić do uznania tej czynności za bezskuteczną. Nie może być zatem czynnością nagłą, zaskakującą dla kredytobiorcy, nawet jeżeli istnieją podstawy do podjęcia jej zgodnie z treścią umowy. Jest ono bardzo dotkliwe dla kredytobiorcy, dlatego skorzystanie z niego powinno nastąpić po wyczerpaniu środków mniej dolegliwych, odpowiednich wezwań (vide: post SN z dnia 16 grudnia 2020 roku, sygn. akt III CSK 196/20, wyrok SN z dnia 24 września 2015 roku, sygn. akt V CSK 689/14 i z dnia 08 września 2016 roku, sygn. akt II CSK 750/15, legalis).

Podnieść należy, iż powód poza kwotą główną dochodzi opłat, które nie zostały przez pozwanego dotychczas uregulowane, a wynikające z przedmiotowej umowy w postaci prowizji i odsetek. Wszystkie opłaty dodatkowe, jak i wysokość odsetek były w niej jasno przedstawione, co więcej w § 1 i 2 wymienione zostały zawierająca informacje o kwocie kredytu, jak również związanych z nim kosztów, w związku z tym powód miał prawo zobowiązać pozwanego do ich zapłaty. Wskazać wymaga, iż przedmiotowa umowa kredytu jasno określa wysokość zastosowanych kosztów, tj. opłaty i odsetek. Nie tworzą one stanu swobody, dowolności czy uznaniowości powoda, co mogłoby zagrażać prawom pozwanego. S. Z. zawierając umowę miał pełną wiedzę o wysokości opłat, które obowiązany będzie uiścić, gdyż zostały one precyzyjnie i jednoznacznie wskazane w umowie. Nie ma podstaw, aby uznać, że postanowienia te naruszają istotnie interesy konsumenta. Od konsumenta, decydującego się na zawarcie umowy należy wymagać również odpowiedniego poziomu staranności i rozwagi. W niniejszej sprawie brak było jakichkolwiek podstaw, aby przyjąć, że poprzednik prawny powoda, zawierając z pozwanym przedmiotową umowę, wykorzystał jego niewiedzę lub naiwność, zmierzał do dezinformacji, czy też wywołał jego błędne przekonanie, co do wysokości spłaty.

Łącząca pozwanego oraz pierwotnego wierzyciela umowa kredytu przewidywała prowizję za udzielenie kredytu w wysokości 1046,50 zł, której spłata została rozłożona na 26 rat miesięcznych będących składową każdej z rat kapitałowo – odsetkowych.

Prowizja ma charakter wynagrodzenia za dokonanie konkretnej czynności bankowej, jednakże nie w znaczeniu wynagrodzenia za oddanie kapitału do dyspozycji kredytobiorcy (gdyż tę rolę spełniają odsetki kapitałowe), ale wynagrodzenia za konkretną czynność czyli przygotowanie, zawarcie samej umowy i jej obsługa. Takie rozumowanie jest oczywiście całkowicie uzasadnione i odpowiada funkcji jaką przyświeca art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim, a dotyczącym pozaodsetkowych kosztów. Chroni konsumenta przed nadużyciami ze strony instytucji finansowych, to z natury rzeczy każde obciążenie konsumenta musi mieć swoje uzasadnienie w racjonalnych korzyściach dla jednej, jak i dla drugiej strony umowy. W przedmiotowej sprawie, Sąd uznał, że za wszelkie czynności związane z udzieleniem i obsługą kredytu, a więc przygotowaniem standardowej umowy ze zmiennymi w postaci danych personalnych, wysokości kredytu, oprocentowania, okresu kredytowania, Bank mógł pobrać wynagrodzenie w postaci prowizji. Nadto prowizja winna obejmować wynagrodzenie za przygotowanie oceny zdolności kredytowej pozwanej, nawiązanie kontaktu z klientem, obsługę pożyczki. Kredytobiorca był wprawdzie, uprawniony do odstąpienia od umowy kredytu, co zwolniłoby go z obowiązku zapłaty prowizji, jednakże nie skorzystał z takiej możliwości.

W tym miejscu należy wspomnieć, iż koszty naliczane przez kredytodawcę nie były z pewnością w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego. Sąd stoi na stanowisku, że owa niezgodność z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z zasadą elementarnej uczciwości kontraktowej, jaka winna cechować profesjonalistę dokonującego czynności prawnej z konsumentem, skutkująca częściową nieważnością umowy kredytu dotyczy postanowienia w przedmiocie wszelkich opłat w zakresie, w jakim łącznie przekraczają one poziom wyznaczony obecnie obowiązującym art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. Umowa kredytu została zawarta w dniu 29 września 2023 roku, natomiast z dniem 11 marca 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 sierpnia 2015 r. o zmianie ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r. poz. 1357) wprowadzająca przepisy, które określają maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu lub pożyczki i okoliczność ta ma istotne znaczenie dla oceny zgodności postanowień umowy stron z zasadami współżycia społecznego. Kwestię tą reguluje art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U. 2019.1083).

Kwoty dodatkowe (pozaodsetkowe koszty) naliczone przez powoda nie przekraczają kwoty udzielonego kredytu ani też nie wykraczają poza kwotę obliczoną na podstawie wzoru ustawowego (𝑀𝑃𝐾𝐾 ≤ (𝐾 × 10%) + (𝐾 × 𝑛/𝑅 × 10%) określonego w art. 36a w/w ustawy.

Dokonując oceny umowy i jej postanowień umownych, Sąd uznał, że charakteru sprzecznego z zasadami współżycia społecznego nie mają postanowienia umowne ustalające wysokość opłat w zakresie, w jakim łącznie nie przekraczają limitu wyznaczonego w oparciu o art. 36a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim, która wskazuje na wolę ustawodawcy co do maksymalnych dopuszczalnych pozaodsetkowych kosztów kredytu.

Sąd nie dopatrzył się – działając z urzędu – aby przedmiotowa umowa zawierała klauzule abuzywne. Pozwany nie podnosił w tym zakresie żadnych zarzutów.

Reasumując w ocenie Sądu kwestionowanie przez S. Z. istnienie dochodzonego przez powoda roszczenia jest gołosłowne, nie poparte żadnym materiałem dowodowym, przytoczone dla osiągnięcia korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia. Zaś jego zarzuty wynikały wyłącznie z przyjętej przez niego linii obrony i zostały zgłoszone wyłącznie na użytek niniejszego procesu. Pozwany w zakresie w jakim nie zgadzał się z twierdzeniem pozwu powinien był zgodnie z zasadą ciężaru dowodu podjąć inicjatywę dowodową (art. 6 kc, art. 232 kpc). W świetle przytoczonej powyżej zasady wszelkie zaniechania działań przez pozwanego, jego zaniedbania i przeoczenia w gromadzeniu dowodów, stanowią wyraz swobody w prowadzeniu sporu przed Sądem i obciążają w konsekwencji pozwanego. Wszystkie niekorzystne skutki takich zaniedbań pozwany musi ponieść sam.

Zgromadzony materiał dowodowy pozwolił ustalić, że pozwany nie wywiązał się z ciążącego na nim obowiązku spłaty kredytu w terminie określonym w umowie. Skutkowało to wysłaniem przez powoda wezwania do zapłaty wymagalnego zadłużenia.

Mając powyższe na uwadze Sąd w punkcie I uzasadnianego wyroku zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 596,97 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 10 czerwca 2025 roku do dnia zapłaty. Podstawę prawną żądania odsetek wskazanych w umowie był art. 481 § 2 k.p.c. Zasądzenie należności odsetkowych od daty wskazanej w pozwie czyni zadość usprawiedliwionemu żądaniu powoda.

O kosztach procesu orzeczono w punkcie II- gim wyroku w myśl zasady odpowiedzialności za wynik postępowania, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., w którym wyrażona została zasada odpowiedzialności za wynik sporu. Przegrywającym sprawę okazał się pozwany, który zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, winien zwrócić powodowi poniesione koszty procesu. Sąd zasądził więc od pozwanego na rzecz powoda, tytułem zwrotu kosztów procesu, kwotę 1317,00 złotych. Podstawą ustalenia wysokości opłaty od pozwu był art. 13 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1144 z późn. zm.) , zgodnie z którym w sprawach o prawa majątkowe pobiera się od pisma opłatę stałą ustaloną według wartości przedmiotu sporu wynoszącej ponad 4000 złotych do 7500 złotych - w kwocie 400 złotych. Podstawą ustalenia wysokości kosztów zastępstwa procesowego powoda były przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935). W myśl § 2 pkt 3 ww. rozporządzeń stawka minimalna w sprawach cywilnych wynosi przy wartości przedmiotu sprawy powyżej 1500 zł do 5000 zł - 900 zł. Podstawą ustalenia opłaty skarbowej od pełnomocnictwa procesowego była ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (t(t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2111), która stanowi, że przedmiotem opłaty skarbowej w wysokości 17 zł jest dokument stwierdzający udzielenie pełnomocnictwa lub prokury oraz jego odpis, wypis lub kopia - od każdego stosunku pełnomocnictwa (prokury).

W oparciu o przepis 98 ¹ § 1kpc należne koszty procesu zasądzono z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Z powyższych względów orzeczono jak w punkcie II.

SSR Jacek Kowalski

Z/ (...)

08 września 2025 r. SSR Jacek Kowalski